Website van Hubert Klaver

Geertruida

Dit zijn de eerste twee afleveringen van een feuilleton, welke op Permafrost te bewonderen is geweest. Het eerste tot en met het derde hoofdstuk staan nu ook op Youtube:

• Geertruida hoofdstuk 1
• Geertruida hoofdstuk 2
• Geertruida hoofdstuk 3

Hoofdstuk 1

Geertruida duwde de rolstoel van haar vader over de stoep langs de spoorlijn richting Sterrebos en praatte klaaglijk voor zichzelf uit.
"Zo'n rebalancing-therapie brengt je helemaal uit je doen. Nooit doen ze het goed. Altijd leggen ze het accent op de negatieve gevoelens, die in je lijf rondtollen."
Haar vader, zurig als hij was, erfelijk ook die zurigheid - het zat vast op twee genen -, mompelde: "Uche, uche, zijn we er nog niet!" Hij kuchte zich de longen uit het lijf.
Ze hadden 's middags zuurkool gegeten en daarmee de kat op het spek gebonden. Zuurkool, dat was de katalysator van hun onlust, maar voor vijftig eurocent het pond in de reclame, kon je deze aanbieding toch niet laten schieten. De maag moest gevuld. Bovendien had de homeopathische arts gezegd, dat als ze kleine hoeveelheden zurige groenten tot zich zouden nemen, de kwalen zich eerst zouden verergeren, maar dat ze later zouden afnemen, zodat ze in het verdere verloop van hun strijd in het bestaan zich vrij en blij onder de mensen konden bewegen.
"Je had ook wat mosterd bij de worst moeten doen", zei haar vader scherp "dan was je wat minder uit balans geraakt. Nu heb je weer vergeten mijn teennagels te knippen."
"Het is allemaal de schuld van de zuurkool." zei Geertruida. "Ik dacht ze rauw door de aardappels te stampen, maar op de verpakking stond, dat je ze er doorheen moest koken. Toen duurde het wat langer."

Hoewel het eigenlijk nooit helemaal goed was, woonden ze in de Oosterpoort nog redelijk naar hun zin, maar als het nieuwe voetbalstadion er zou komen was het uit met de pret. Een onsje meer rebalancing zou Geertruida dan wel goed doen. Dat er een grammetje positief gevoel in haar lijf werd gemasseerd, zodat ze bestand was tegen de tegenslagen in dit leven. Of dat er een half pond chagrijn werd weggewreven om de balans in evenwicht te houden.
"De thuiszorg zal wel weer te laat komen", zei Geertruida.
"Uche, uche, ze heeft de tijd niet om mijn teennagels te knippen. Had dan eerder op de verpakking van de zuurkool gekeken", reageerde vader zurig.
"Je nagels zijn nog lang niet ingegroeid. Dat kan nog wel wachten. Je hebt ook altijd wat te klagen."
"En dat moet jij zeggen", diende haar vader van repliek.

Het Sterrebos naderde.
Geertruida had via rebalancing lichaamswerk de gelegenheid gehad om de wijsheid van haar lichaam te ontdekken. Zo was ze te weten gekomen, dat er een geruime tijd verstreek, voordat teennagels diep het vlees ingroeiden. Hoewel haar sokken er wel onder te lijden hadden, wisten haar nagels, na jarenlange ervaring, dat ze vaart moesten minderen. Dat was de wijsheid van haar lichaam.
De bomen van het Sterrebos werden doorsneden door modderpaden. De banden van de rolstoel trokken diepe sporen.
"Kunnen ze niet een schelpenpad maken?", bromde Geertruida. "Zo krijg ik de rolstoel nooit vooruit. Wat is dat kreng ook zwaar."
"Zijn we er nog niet", kuchte haar vader.
Geertruida boerde brandend maagzuur op.

Hoofdstuk 2

In de Oosterpoort bloeide de supermarkt als nooit tevoren. Sinds de winkelformule was omgezet van Konmar naar Super de Boer konden de vakkenvullers het niet meer bijbenen. Geertruida duwde de rolstoel van haar vader naar het vernieuwde winkelpand.
"Ze hebben helemaal geen smeerkaas met sambal, uche, uche." Haar vader hoestte zurig slijm op.
"Die worm van een rebalancer heeft me tijdens mijn ontdekkingsreis naar het onbekende in mijzelf de verkeerde kant op gestuurd. Ik word me bij Albert Heijn bewust wat ik allemaal niet in huis heb", zei Geertruida.
Ze miste een knoop aan haar bloesje. Geertruida wist niet, hoezeer ze de waarheid sprak. Het was louter zurigheid, waaruit ze bestond. Elk woord, elk kledingstuk dat ze aanhad, was vergezeld van bijtende, klagerige, schrijnende tekortkomingen.
"Ze hebben alleen maar naturel smeerkaas." Haar vader kuchte en hoestte en een kwakje slijm zat aan zijn broek vastgeplakt. Het was al iets ingedroogd.

Het onbekende in haarzelf, de ontdekkingsreis, Geertruida was zonder enig richtingsgevoel het Sterrebos ingestuurd en probeerde zichzelf terug te vinden bij Super de Boer. Hier, bij de azijn en de augurken, kwam ze weer tot zichzelf en ze pakte een fles.
"Zo'n ontdekkingsreis", zei ze "Ze sturen je alle kanten op, maar zelden de goeie."
Wat moest haar gevoel ook met Albert Heijn. De portemonnee was slecht gevuld nu de thuiszorg zoveel duurder was geworden. Als de rebalancer nu iets van vrijheid, blijheid had kunnen losmaken, of dat haar hart feller ging kloppen bij de overbuurman, dan was het nog tot daar aan toe, maar bij Albert Heijn werd je je zo pijnlijk bewust van een lege beurs. De overdaad deed pijn aan de ogen. Je had er zelfs meerdere soorten wijnazijn.
"Ze hebben ook geen smeerkaas met mosterdsmaak."
Haar vader zette de rolstoel op de rem en Geertruida duwde zich een ongeluk.
"Uche, uche, wat hebben ze dan wel?"
"Het is er ook niet met ham. Alleen maar naturel", zei Geertruida, die een blik wierp op de kuipjes smeerkaas, die rondom een pilaar in stapeltjes van vijf stonden opgesteld.
"Vorige week hadden ze ook alleen maar naturel. Vullen ze de vakken nooit eens aan?"
De ontdekkingsreis had haar misschien kunnen brengen naar de tropische verleidingen van het kokosbrood, de paradijselijke ongerijmdheden van verre, warme stranden, maar Geertruida was zo doordrenkt van de sappen van een citroen, dat ze geen weet had hoe hemels de naturel kon smelten op de tong, zonder daarbij de bijtende sensatie te ontvangen van sambal of die van mosterd. Haar onbalans lag duidelijk in de lijn van haar vader, die misprijzend z'n blik had gefixeerd op de kuipjes smeerkaas.

Het tl-licht van Super de Boer flikkerde even. Uit een luidspreker werd de smeerkaas aangeprezen. Drie halen, twee betalen. De juffrouw van de kaas sneed dunne plakjes licht belegen Goudse af. Geertruida duwde de rolstoel naar de afdeling groente en fruit. Haar blik dwaalde over de kisten. Die werd gevangen door een tweetal blauwe, plastic bakjes.
"Het zal toch niet waar zijn, dat de pruimen rijp zijn", zei ze.