Website van Hubert Klaver

Recensie Noachs Kat

OPEN BRIEF AAN HUBERT KLAVER

Het abracadabra scheiden van de taal

Ha die Hubert!

Gefeliciteerd met je nieuwe plaat! Hoe vaker ik 'm draai, hoe meer details ik erin vind om van te smullen. Bijvoorbeeld de kikkererwten, linzen, witte bonen en andere peulvruchten voor een pesthumeur (Noach, zijn kat en zijn vrouw). Of het steeds sneller kloppende hartje van het opgevoerde driftkikkertje (Jus d'orange). Maar ook het Maltezer leeuwtje, genoemd naar de dondergod Wodan, bij naderend onweer (een gênante vertoning). En de brommer- en remgeluiden, kakelende kippen, kwetterende vogeltjes en loeiende koetjes (Het landweggetje).

Opvallend aan je zelfgebrande spaigelploatje vind ik het geluid. Donderende cimbalen, kamerbrede synthesizers, het spat er gewoon vanaf. In dat jasje zitten je verhalen ook als gegoten. Soms heel subtiel, met broeierig geritsel en geroekoe (Een gênante vertoning). Dan weer lieflijk, met klavecimbel en een borrelende badkuip (het op-de-bodem-ding). Of met de droevige vioolklanken (Lamentatie). Met het geluidsdecor wordt de spanning in elk verhaal ook opgebouwd. Tot zover de veren in de kont voor muzikant Kees Rietveld. Maar het gáát natuurlijk om de schrijver Hubert Klaver en zijn verhalen.

Opvallend vind ik je gebruik van de herhaling met opsommingen. 'Het was schrikbarend, het was verbijsterend, het was onmenselijk, absurd, verschrikkelijk' (Lamentatie). 'Het klikte, het klakte, het snikte en het snakte(…)het knakte, knalde en knapte'(De bruistablet). De woorden worden krachtiger en ook daarmee bouw je de spanning op. De herhaling zit ook in de running gags, tegen een steeds wisselend decor. 'Het was een verdomd mooi landweggetje' (Landweggetje). 'Laat de mensen maar denken, dan hoef ik dat zelf niet te doen' en de uitroep 'Wóó-dààànn!' (Een gênante vertoning). En natuurlijk de zingende pinguïns (De spooktypist).

O ja, de samenhang. Volgens je bijgeleverde brief gaat het om zo divers mogelijke teksten in stijl, genre, toon, perspectief etc. Dat maakt je cd ook zo onderhoudend. Maar Hubert, de samenhang waar jij het over hebt past meer bij een roman. In verhalen kun je nog lekker freewheelen met typetjes, situaties, handelingen en associaties. 'Het abracadabra scheiden van de taal' volgens de ambtenaar (De spooktypist). Laat hem maar lullen. Ten slotte: trek je niks aan van uitgevers die negatief zijn over de kwaliteit van je werk. Onzin! Het is gewoon leuk. Maar waar is Annie nou aan doodgegaan? Verongelukt op een landweggetje?

Reikhalzend naar je volgende cd en met vriendelijke groet,

René Wubbolts

PS: volgens de van Dale is 'keizerspinguïn', met een 's' in het midden