Website van Hubert Klaver
Unplugged
Harry kwam de ontmoetingsruimte binnen.
"Kijk eens wat ik gekocht heb. Kijk eens wat ik voor je heb meegenomen. Purple Lloyd. Het
is de eerste elpee, die ze gemaakt hebben met Erwin Steller. Hij is vorige week uitgekomen
op c.d."
Ik was juist in gesprek met Alie en had al m'n vaardigheden ingeschakeld voor een beetje warme,
menselijke aandacht, want ze was de enige, die me echt begreep, nadat ze een paar korte
verhaaltjes van me had gelezen. En dat begrip was wederzijds, want Alie was gescheiden, en
daaromtrent had ik kennis genomen door 's nachts naar Oprah te kijken, als al de ongescheiden
paren al lang en breed het bed hadden opgezocht, en dingen met elkaar deden, waar ik alleen
maar naar kon smachten.
"Ja Alie. Ik begrijp je volkomen."
Alie hunkerde naar een beetje warmte en aandacht, naar dezelfde warme menselijkheid als waar
ik ook zo naar verlangde, omdat ze tijdens de slepende scheidingsprocedure haar kroost had
verwaarloosd, dat bij haar had bijgedragen tot een ondraaglijk schuldgevoel, waar ze ernstig
mee worstelde.
"Kijk eens wat ik voor je heb meegenomen. Purple Lloyd. Met Erwin Steller. De vorige week
uitgekomen. Vanmorgen gekocht."
"Heb je die c.d.'s voor Alie meegenomen of voor jezelf?"
Harry haperde even. Alsof de radio gestoord werd en weer afgestemd moest worden op de oude
golflengte.
"Gekocht voor 30 gulden! 'Break the Wall' en 'Silence of the cows' staan er ook op. Van
1967. April '67. Ik heb ze nu alle tien."
"Nee Harry. Mei '67."
"April. Nee, het was april. Zeker weten! Twee maanden later speelden ze in Rotterdam.
In juli. In het Feyenoord-stadion. Ze zaten toen nog bij Atlantic. Daar zijn ze weggegaan in
eeeeeh - na het tournee - in september."
"Dat concert was toch augustus!? Augustus! Ik ben er zelf geweest."
"Neeeeeee!! Nee, nee, nee, nee! Nee, het was begin mei. Eeeeh 5 mei. Zeker weten! In het
voorprogramma zat 'Wise Teenager'. Deze c.d. heb ik samen gekocht met die andere.
Neil Old. Unplugged. Alie, je weet nogal veel hè? Weet je waar die is opgenomen? Weet je waar
die laatste c.d. is opgenomen?"
"Is dat die waar 'Strangers in the night' ook op staat?"
"Alie, weet je waar ze die hebben opgenomen? In Paradiso. Ik ben erbij geweest.
4 december 1993."
Hij was als een lastig insect. Een olifantsmug met een te grote waffel. Een grote bek,
die niet tot zwijgen was te brengen en waardoor het geluid van de stereo, hoewel die op vijf
stond, verbleekte tot een bescheiden achtergrondgeluidje.
"Donder op Harry! - Ja Alie. Ik begrijp je volledig."
Ik probeerde de draad van het gesprek weer op te nemen, maar ik wist, dat ik de strijd zou verliezen en dat ik, als ik haar aandacht wilde vasthouden, een kanon moest inzetten om hem weg te
krijgen, maar ik had slechts de beschikking over losse flodders, die niet echt aankwamen.
"Unplugged. Gisteravond was hij nog op M.T.V. Om 9 uur. Van 9 tot 11. Direkt na
P.S.V.-Ajax. 4-1. Wat een doelpunten!! Ik wist, dat ze zouden verliezen. Heb ik je dat niet
gezegd?"
"Wanneer praat je eens unplugged?"
Alie ging koffie zetten met dezelfde warme menselijkheid, als waarmee ze haar kinderen
had kunnen grootbrengen en verdween even van het toneel. Maar het was wel zeker: Haar grut
zou, als het eenmaal volwassen was geworden, een zware, onherbergzame toekomst tegemoet gaan,
omdat ze was tekort geschoten in haar moederlijke taak en dat gevoel drukte als een zware
last op haar schouders. Een schuldgevoel, dat een warm kopje koffie ook niet aankon. Een
gevoel, dat niet met een glas bier was weg te spoelen; dat ik ook niet kon uitschakelen,
maar op z'n minst iets kon verlichten door haar in een duister steegje, vlakbij de Benzinebar,
in m'n armen te sluiten, haar in de ogen te kijken en met een warme, diepe basstem tegen haar
te zeggen: "Alie, je kunt altijd langskomen."
Harry tetterde verder. Z'n walkman op z'n buik. Z'n oren verscholen achter koptelefoons.
Z'n stem verheffend om die niet te laten verstikken in zijn forse baard en het geroezemoes
rondom.
De stereo bond in. In een oogwenk verwisselde hij haar muziek voor de zijne; muziek, die
geenszins in staat was de pijnlijke, gekneusde plekken als gevolg van de scheidingsprocedure,
toe te dekken; muziek, die de toch moeilijk helende wonden weer open zou kunnen rijten.
"Vanmiddag op de Hoornse Plas geweest. Wat ik daar gezien heb. Nou, nou, nou, nou, nou!!"
Hij richtte zich tot niemand in het bijzonder, omdat het vrouwlijk schoon, met het zetten
van de koffie, uit het oog was verdwenen.
"Ben je weer hoornse plassertjes wezen kijken?"
Harry bleef op dezelfde frequentie, hoewel hij even aan zijn volumeknop draaide en 'm
een streepje hoger zette.
Alie kwam terug van de keuken. Aan haar voetstappen hoorde ik, dat ik haar aandacht had
verloren. Aan haar blik zag ik, dat ze haar gevoel opzij had gezet, maar ik twijfelde er
niet aan, dat het weer zou gaan knagen, en dat ik er dan bij moest zijn om haar te steunen;
dat ze kon uithuilen; dat ze zich kon laten gaan; dat ik een arm om haar heen kon leggen en
die tezamen met haar ellende van haar rondingen kon laten afglijden. Harry stortte zich op
haar.
"Heb je Michael Hexon nog op t.v. gezien? Weet je wat hij gedaan heeft? En met wie?
Zeker weten, dat hij het gedaan heeft. Zeker weten! Met een jongetje van .... Weet je hoe
oud ie was? Dat zou ik nooit doen! Weet je hoeveel geld ze hem geboden hebben? Tien miljoen!
Zeker weten, dat hij het gedaan heeft. Zeker weten!!"
Ik berustte me erin, dat ik nog wat geduld moest oefenen, en mijn gedachten gingen uit naar haar kroost: Als het mis ging met hun eerste vriendjes; als hun borstjes de gewenste omvang hadden bereikt en heimelijke verlangens in me zouden oproepen, die ik nu niet kan uitspreken; als hun eerste relaties spaak liepen; als Alie zelf oud en afgeschreven was, omdat haar ondraaglijk schuldgevoel haar zo diep getekend had, dat je haar wel moest negeren, dat ik ze dan tegen me zou aandrukken en in hun oor zou fluisteren: "Ik zal altijd een vader voor jullie zijn."